این نوع آموزش‌ها عموما کمکی به بهبود روابط انسانی نمی‌کند، و بخشی از نظام سرمایه‌داری است که در آن روابط انسانی هم به کالا و ابزار مصرفی تبدیل شده است.
آداب معاشرت واقعی یعنی توانایی گوش دادن مؤثر، احترام به وقت و احساسات دیگران، و برقراری ارتباط صادقانه. این رفتارها ریشه در درک متقابل و همدلی دارند، نه در اینکه چطور لیوان را به دست بگیریم یا از قاشق چطور استفاده کنیم.

یاد گرفتن این آداب به طور کلی بد نیست، اما نکته اینجاست که بسیاری از این آموزش‌ها برگرفته از فرهنگ غربی هستند و بسیاری از مواردی که آموزش داده می‌شود، اصولاً در فرهنگ ما وجود ندارند و معنای خاصی ندارند.

این نوع اتیکت‌فروشی، با تمرکز بر جزئیات بی‌اهمیت، تنها فاصله اجتماعی را عمیق‌ کرده و مسایل و مشکلات ساده انسانی را پیچیده‌ می‌کند. اصول و آداب بدیهی و به ارزش تبدیل کردن آنها، می‌تواند یک مشکل فرهنگی باشد که روی نسل‌ها تأثیر می‌گذارد.

وقتی به جای تمرکز بر رفتارهای انسانی و همدلی، به جزئیات غیرضروری پرداخته می‌شود، این مسئله ممکن است به انزوای بیشتر و بحران‌های اجتماعی دامن بزند.اگر قرار است چیزی یاد بگیریم، بهتر است مهارت‌هایی باشد که ارتباطات انسانی ما را معنادار کند، نه اینکه ما را به بازیگران نقش‌های نمایشی تبدیل کند.